-------------------
ذوق می کنم
کتاب را دارد.
امانتش می گیرم.
کاش یکی برای خودم می خریدم.
------------------
قرمه سبزی مسجد دانشگاه را برایم می آورد.
باقی مانده اش را داخل کیف می گذارم.
روغن ها کار خودشان را کرده اند .
کار از کار گذشته است و کتاب امانتی...
------------------
رفته ام راسته کتاب فروش ها.
باید کتاب را برایش بخرم.
-----------------
حالا کتاب قرمه سبزی شده مال من است.قرمه سبزی نذری ات هم...
طغیان کرده ام.
دیگر جای نگاه مهربانی نیز نگذاشته ام.
اما تو میانه ما را گرفته ای.
می خواهی آشتیمان بدهی.
اما برای آشتی دادنمان لازم به این همه ایثار نیست.
به گمانم از مادرتان آموخته اید...
آفتاب طلوع نکرده است.
کمی ناخوشی...
به زیر چادر سیاهت خزیده ای و دراز کشیده ای.
مادر مشغول خواندن دعاست.
لبنانی ها جلوتر دعای صباح را می خوانند.
و تو
وتو از زیر چادرت سیاهت خیره شده ای
خیره خیره
به گنبد طلایی اش نگاه می کنی
که باد پرچم سرخش را به رقص درآورده است.
و تو محو آن شده ای...
باد سردی می وزد.
راهی شده ای.
طی طریق می کنی که به وصال برسی.
حواست هست...
وارد می شوی.
از همیشه بی قرارتری.
چشم می دوانی.
گویی دنبال کسی می گردی.
و او همه جا هست.
گویی ایستاده است و تورا نگاه می کند.
می خواهی در آغوشش بگیری.
محکم ضریح را بغل می کنی...
نماز مغرب و عشا , حرم باب الحوائج
دلت بی قرارتر شده است
اما هنوز وقتش نیست
سوال می کنی , می پرسی : بین الحرمین کجاست؟ پس کی...
و تو باید باز هم صبر کنی...
دختری که کنارت نشسته می پرسد:
زیارت حرم امام حسین رفته ای؟
دلت آرام گرفت؟
یا بی قرارتر شد؟!
می گویند مثل زیارتهای دیگر نیست.
پوشیدن لباس تمیز و غسل ندارد.
باید خاکی باشی
گرد و غبار راه به تن داشته باشی
و تو بی قراری
بی قرار یاری
اما هنوز وقتش نیست...
قسمت شده همراه کبوترهایی باشی که بی هوا و بدون ترس کنارت روی فرش ها قدم می زنند.
چه قدر دلپذیر بود و خواستنی
باد خنک و زیارت بعد از نماز صبح
اما دلت بی قرار است
محضر پدر را درک نکرده (درک؟)
کجا شتابانی؟؟؟
همیشه حس غریبی دارند
نمی دانی باید منتظر چه باشی
نمی دانی قرار است چه ببینی
دلت را می سپاری, با خودت
حال که آمده ام, نه , تو مرا آوردی
هرجا خواستی ببر و هرچه خواستی نشانم بده...
به خیالت کو تا نام ما درآید.
می گویند اسم ما درآمده است : 10 فروردین
عصبانی می شوی, پس درس و مدرسه چه می شود؟
تصمیمت را گرفته ای , تو نخواهی رفت...
دوستانت یکی یکی دارند می روند.
دلت می گیرد
دلت می سوزد
"من هم می روم"
آسمان به عشق توست که می بارد.
شنیدم که شاعری گفت درختان به احترام توست که قیام کرده اند.
و باز سرود که آب را دوست دارد زیرا که مهریه مادرت است.
دلم گرفته بود که بی مناسبت نوشتم.
تورا باید در راستی دید
و در گیاه
هنگامی که می روید
در آب
وقتی می نوشاند
در شفق که گلگون است
در فلق که خنده خون است.
(تکمله:شاعر سروده ها:استاد گرمارودی)