به نام او...
باران را دیده ای, که گاهی چه طور ناگهانی می بارد.
دقیقا وقتی که فکر می کنی دیگر از باران خبری نیست.
دقیقا وقتی که همه , همه از آمدنش نا امیدند.
دقیقا وقتی که منتظرش نیستی.
ناگهان می بارد و تر می شوی , خیس می شوی .
مثل وقتی که از همه جا و همه کس نا امیدی و ناگهان........
مثل وقتی که غم های عالم تمام دلت را پر کرده اند و نا گهان......
هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَیَنشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ (شعرا -28)
نقاشی هایش هم همینطور.
گویی نقاشی های رنگی اش سرد و منجمد بودند.ایستاده و بی تحرک...
رنگی باید پیدا می کرد تا به نقاشی اش بال بدهد.
نقاشی ها پرواز کنند و اوج بگیرند.
اما چه رنگی؟؟؟
صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُونَ (بقره-۱۳۸)
هر روز مدت زیادی شهروند این فضای مجازی می شود.
social network ها که دیگر حکم پدر و مادر جدیدش را پیدا کرده اند.
حتی دیگر ادبیاتش هم به مانند coment ها کوتاه و نیم بند شده است.
تکلیفش با خوش هم روشن نیست , اصلا نمی داند که چرا هر روز وقتی به خانه می رسد اولین کارش بررسی میلش و سر زدن به سایتها و وبلاگ دوستان است.
شاید دنبال کسی است؟
شاید پی چیزی می گردد؟
ولی که؟چه؟
تا کنون فکر کرده ای..........
با شوق اثبات را برای استادش فرستاد.
لحظه به لحظه میلش را چک می کرد.
منتظر بود...منتظر پاسخ بود.
استاد بالاخره پاسخش را دادند.
ولی...
با خودش فکر کرد...
به اندازه یک ایمیل هم منتظرش نیستم...
درشت بنویس
که تقوا آن نیست که با یک "تق" وا برود!!!
(به نقل از یک ایمیل)
اگر قبول کنیم که تولد فقط برای ما آدمها نیست , آن وقت میتوانیم تولد یک وبلاگ را باور کنیم.
این وبلاگ در شب میلاد حضرت عباس (ع) متولد شد , یعنی شب روز ولادت اباعبدا...(ع) .
شبی که دو روز بعدش میلاد امام سجاد (ع) است.
چه تولد مبارکی داری "یک لحظه درنگ..."
تولدت مبارک!!!!!
هنگامی که پرهیزکاران دچار وسوسه شیطانی شوند , به یاد [خدا] می افتند و ناگهان بصیر و بینا می شوند.
اعراف/201