باد سردی می وزد.
راهی شده ای.
طی طریق می کنی که به وصال برسی.
حواست هست...
وارد می شوی.
از همیشه بی قرارتری.
چشم می دوانی.
گویی دنبال کسی می گردی.
و او همه جا هست.
گویی ایستاده است و تورا نگاه می کند.
می خواهی در آغوشش بگیری.
محکم ضریح را بغل می کنی...
نماز مغرب و عشا , حرم باب الحوائج
دلت بی قرارتر شده است
اما هنوز وقتش نیست
سوال می کنی , می پرسی : بین الحرمین کجاست؟ پس کی...
و تو باید باز هم صبر کنی...
دختری که کنارت نشسته می پرسد:
زیارت حرم امام حسین رفته ای؟
دلت آرام گرفت؟
یا بی قرارتر شد؟!
می گویند مثل زیارتهای دیگر نیست.
پوشیدن لباس تمیز و غسل ندارد.
باید خاکی باشی
گرد و غبار راه به تن داشته باشی
و تو بی قراری
بی قرار یاری
اما هنوز وقتش نیست...
قسمت شده همراه کبوترهایی باشی که بی هوا و بدون ترس کنارت روی فرش ها قدم می زنند.
چه قدر دلپذیر بود و خواستنی
باد خنک و زیارت بعد از نماز صبح
اما دلت بی قرار است
محضر پدر را درک نکرده (درک؟)
کجا شتابانی؟؟؟
همیشه حس غریبی دارند
نمی دانی باید منتظر چه باشی
نمی دانی قرار است چه ببینی
دلت را می سپاری, با خودت
حال که آمده ام, نه , تو مرا آوردی
هرجا خواستی ببر و هرچه خواستی نشانم بده...
به خیالت کو تا نام ما درآید.
می گویند اسم ما درآمده است : 10 فروردین
عصبانی می شوی, پس درس و مدرسه چه می شود؟
تصمیمت را گرفته ای , تو نخواهی رفت...
دوستانت یکی یکی دارند می روند.
دلت می گیرد
دلت می سوزد
"من هم می روم"